Kolejnym przystankiem był Ver-sur-Mer i pomnik z ustawioną haubicoarmatą Sexton. Szybkie zdjęcia i przejazd do Asnelles, gdzie byliśmy około 10:55. Duży wiatr i fale utrudniały dostrzeżenie fragmentów wschodniej części portu Mulberry.

 

 

Tutaj 6 czerwca 1944 roku o 7:25 wylądowali Brytyjscy żołnierze z 231. Brygady Piechoty dowodzonej przez generała Sir Alexandra Staniera. Pułk Dorset był pierwszym brytyjskim pułkiem, który postawił stopę w Normandii. Za nimi podążały regimenty Devonshire i Hampshire, a także 47. komando z Royal Marines. Asnelles jest pomiędzy 352. a 716. niemieckimi dywizjami piechoty. Zachodnie placówki są bronione przez 1. Batalion Pułku Grenadierów 916 z 352. Dywizji Piechoty, podczas gdy reszta jest pod kontrolą 716. Dywizji Piechoty (Ost Battalion 441 i Pułku Piechoty 736). W Asnelles znajdują się punkty Wn 36 i Wn 37 z działami 50 mm, 75 mm i stanowiskami karabinów maszynowych. Wn 36 zostaje szybko zdobyte natomiast Wn 37 robi spustoszenie wśród wojsk brytyjskich. Ostatecznie stanowiska zostają uciszone bezpośrednimi trafieniami z działa samobieżnego Sexton. Wioska została wyzwolona po południu z dużymi stratami. 1. Batalion Hampshire Regiment liczył prawie 180 zabitych w pierwszym dniu. 10 czerwca w Asnelles-sur-Mer uruchomiono zaawansowane lądowisko ALG (Advanced Landing Group) B-1, pierwszego alianckiego lotniska na kontynencie, obsługującego myśliwce Supermarine Spitfire. Widać tutaj jeden z punktów oporu Widerstandsnest 37 czyli niemiecki bunkier typ Regelbau 677 ze ścianką boczną i bez magazynu. Niektóre źródła mówią o oznaczeniu R669.

 

 

Z tyłu widać Tobruk BF58c.

 

 

Jedziemy dalej do Arromanches-les-Bains. Do miasta wjechaliśmy od strony wschodniej uliczką Charles Laurent, która doprowadziła nas do punktu widokowego z czołgiem Sherman.

 

 

Wreszcie mieliśmy trochę więcej czasu na zwiedzanie. W centrum miasta, przy samej plaży jest muzeum D-Day. Znajduje się przy zejściu na plażę przez które uchodziło wyjście z portu Mulberry. Na plażach Arromanches nie było desantu. Wioska Arromanches jest ulokowana pomiędzy dwoma urwiskami skalnymi, a alianci nie chcieli przekształcić tej miejscowości w pole ruin. Bombardowania i atak spowodowałyby, że drogi byłyby nieprzejezdne przez co wyładowanie transportu z portu Mulberry zostałoby opóźnione. Arromanches-les-Bains miało zostać zdobyte od strony lądu przez wojska lądujące na plaży w Asnelles. Około 19.00 pierwsze jednostki regimentu Hampshire dotarły do ​​Arromanches i zdobyły stację radarową Kriegsmarine na szczycie wschodniego płaskowyżu. O 22.30 wszystkie punkty oporu zostały zniszczone, a wioska całkowicie wyzwolona. Alianci mogli zacząć budować port Mulberry.

 

 

Port został oddany do eksploatacji 14 czerwca 1944 roku. Był to jeden z dwóch sztucznych portów wybudowanych na plażach Normandii. Drugi znajdował się w części amerykańskiej na odcinku Omaha. Amerykański Mulberry „A” został zniszczony przez silny sztorm 19 czerwca i naprawa stała się już nieopłacalna. W Arromanches-les-Bains znajdował się Mulberry „B”, który podczas sztormu został tylko częściowo uszkodzony. Port został nazwany „Port Winston” i działał do listopada 1944 roku. Pozostałości żelbetonowych kesonów „Phoenix” są do dziś widoczne z plaży.

 

 

Przy samym muzeum znajduje się jeden z fragmentów przęsła mostowego „Whale” używanego w porcie Mulberry. Wszystkie elementy portu były przygotowane w Anglii i przetransportowane drogą wodną.

 

 

Spacerując po miasteczku trafiamy na Działo przeciwpancerne Flak 8,8 cm. Jedno z najbardziej znanych dział niemieckich. Wcześniej używane jako działo przeciwlotnicze szybko zostało wykorzystywane również jako działo przeciwpancerne. Na bazie armaty Flak 36 skonstruowano mocne działo 8,8 cm Kw.K. 36, które zostało zamontowane w czołgu Tiger.

 

 

Francja to oczywiście mnóstwo cukierni i piekarni gdzie można skosztować słodkie pyszności. Kręcąc się po miasteczku i przeglądając sklepiki z pamiątkami trafiliśmy na jedną z takich zachęcających cukierni. Pyszności było mnóstwo i ciężko coś wybrać, bo oczy chciały wszystko.

 

 

Okupieni w słodkości i z kupioną po drodze kawą ruszyliśmy w kierunki nabrzeża. Pogoda nadal była nieprzyjemna, wciąż silnie wiało. Kilka zdjęć zrobionych resztkom żelbetonowych konstrukcji, które pomimo przypływu nadal wystawały z wody i w drogę powrotną do auta.

 

 

Czas jechać dalej. Następny przystanek to bateria dział Longues-sur-Mer. W ostatnim momencie wyjeżdżając z miasta przypomniało nam się, że na jednej z uliczek ślad swój zostawił Banksy. Musieliśmy się cofnąć i uwiecznić jedno z dzieł Banksiego, które w wymowny sposób nawiązuje do wydarzeń, które miały tutaj miejsce w 1944 roku.